-5. ZAWAŁ SERCA. Po raz pierwszy rozpoznany klinicznie przez Adama Hammera (1818-1878) w r. 187892. Klasyczny opis podany przez J. B. Herricka (1861-1954) w r. 19 1 293. Okres, który powinien upłynąć między atakiem a zabiegiem operacyjnym., powinien wynosić (jeśli to możliwe) 3 miesiące. Jeszcze lepiej odczekać pół roku. Śmiertelność wśród pacjentów operowanych w ostrej fazie może wahać się od 18 do 40%94. Po upływie 3 lat od zawału ryzyko operacyjne jest niewiele większe niż u zwykłych pacjentów95. Tachykardia wywołana atropiną skracając rozkurcz może ograniczać czas napełniania naczyń wieńcowych, jak również zwiększać zużycie tlenu przez mięsień sercowy. W chorobie wieńcowej atropinę powinno się więc stosować bardzo ostrożnie90.
-6. CHOROBA WIEŃCOWA. Należy zapobiegać niedotlenieniu’ serca przez zapewnienie prawidłowej perfuzji tkankowej i odpowiedniego ciśnienia rozkurczowego, gdyż od niego właśnie zależy przepływ wieńcowy. Unika się burzliwego drugiego okresu anestezji. Mechanika oddychania musi być prawidłowa, by umożliwić należyte wypełnianie prawego serca. Śmiertelność wśród 517 pacjentów z przewlekłą chorobą wieńcową wynosiła 2,9% w porównaniu z 2% śmiertelnością wśród 4154 pacjentów bez klinicznych cech tej choroby97. Z drugiej strony w dużych grupach operowanych śmiertelność pooperacyjna wynosiła 6,6% u pacjentów z miażdżycą naczyń serca w porównaniu z 2,9% śmiertelnością u pacjentów bez cech miażdżycy98. Wśród ponad 12 tysięcy operowanych mężczyzn powyżej 50 roku życia częstość występowania zatkania naczynia wieńcowego w okresie pooperacyjnym wśród chorych bez choroby wieńcowej wynosiła ),66% w porównaniu z 6,5% częstością u chorych z przedoperacyjnym zawałem w wywiadzie. Śmiertelność z powodu ataku serca w obu grupach wynosiła odpowiednio 26
-70%”. Obecność zmian w EKG niesie ze sobą zdecydowanie większe ryzyko operacyjne100. (Patrz także: Juno P., „Coronary Artery Disease and Anaesthesia”, Anaesth. nst. Care, 1974, 2, 54).
