Ze względu na dużą liczbę dostępnych leków moczopędnych i (3-adrenolitycz- nych należy podjąć decyzję odnośnie do rodzaju preparatu, który ma być stosowany. Dotychczas nie udowodniono jednoznacznie przewagi któregoś z le-ków P-adrenolitycznych nad pozostałymi pod warunkiem, że ich dawkowanie jest właściwe. Jednak rodzaj występujących objawów działania niepożądanego może skłonić lekarza do zmiany jednego leku z tej grupy na drugi. I tak po stosowaniu pindololu lub innych leków wykazujących dużą aktywność sympatykomimetycz- ną mogą wystąpić takie objawy, jak przyspieszenie rytmu serca, poty, drżenie rąk, a nawet paradoksalne podwyższenie ciśnienia, nakazujące zmianę leku na inny, pozbawiony własnej aktywności sympatykomimetycznej (np. propranolol, ateno- lol). Lipofilowe leki P-adrenolityczne (np. propranolol) wywołują stany depresji, bezsenność i koszmarne sny, zmuszając tym samym lekarza do zmiany leku na hydrofilowy (np. atenolol). Leki blokujące zarówno receptory P,, jak i P2 (niewybiórcze leki p-adrenolityczne), nie wykazujące własnej aktywności sympatykomimetycznej (np. propranolol), mogą być przyczyną wystąpienia nadmiernego rzadkoskurczu lub skurczów naczyniowych (cingiospasmus). W takim przypadku zachodzi potrzeba zmiany leku na inny, wykazujący własną aktywność sympatykomimetyczną (pindolol). W końcu pojawienie się skurczu oskrzeli (bronchospasmus) po stosowaniu propranololu nakazuje zmianę tego leku na działający bardziej wybiórczo na serce (czyli na receptory P,).
O doborze leku moczopędnego decydują głównie 4 czynniki: a) stopień wydolności nerek, b) stan gospodarki potasowej, c) stan gospodarki węglowoda-nowej i d) stan gospodarki purynowej chorego.
