LECZENIE PRZECIWZAPALNE – SALICYLANY I GLIKOKORTYKOSTEROIDY
Równocześnie lub w kilka dni po zastosowaniu leczenia przeciwbakteryjnego rozpoczyna się nieswoiste leczenie przeciwzapalne. Po latach dużych kontrowersji wiadomo, że stosowane przeciwzapalnie salicylany i glikokortykosteroidy nie mają udokumentowanego wpływu na późne „sercowe” następstwa ostrego rzutu choroby reumatycznej, czyli na zejście procesu zapalnego serca. Są one jednak bardzo wartościowymi lekami objawowymi. Głównymi zaletami leków przeciw-zapalnych jest ich szybki i pozytywny wpływ na ostre i toksyczne objawy choroby oraz na samopoczucie chorego. Ponadto przeciwdziałają one wtórnej niedokrwistości i zwiększają łaknienie. Należy jednak podkreślić, że w przypadkach rzutu choroby reumatycznej z ciężkim zapaleniem serca i niewydolnością krążenia wcześnie rozpoczęte leczenie przeciwzapalne, a zwłaszcza glikokortykosteroidami, nierzadko decyduje o dalszym przebiegu choroby, a nawet o życiu chorego.
Lecznicze działanie w chorobie reumatycznej salicylanów i glikokortyko- steroidów polega na wygaszaniu wysiękowych procesów zapalnych. Przewaga lecznicza glikokortykosteroidów wynika z większej siły i szybkości działania przeciwzapalnego oraz z lepszej, na ogół, ich tolerancji w porównaniu do salicylanów. Ze względu na niekorzystny wpływ na błonę śluzową przewodu pokarmowego, równowagę kwasowo-zasadową i na układ krzepnięcia salicylany nie powinny być stosowane u chorych ze współistniejącą chorobą wrzodową, cukrzycą, mocznicą i w stanach zmniejszonej fizjologicznie (miesiączka), chorobowo lub terapeutycznie krzepliwości. Z kolei glikokortykosteroidy nie mogą być stosowane, a przynajmniej z dużą ostrożnością, u chorych ze współistniejącą gruźlicą płuc, chorobą wrzodową żołądka lub dwunastnicy, nadciśnieniem tęt-niczym, cukrzycą i psychonerwicą, a także przy równoczesnej obecności innych chorób bakteryjnych lub wirusowych, szczególnie nie poddających się leczeniu antybiotykami.
