U chorych na cukrzycę w wieku średnim za nadciśnienie tętnicze należy uważać ciśnienie >18,7/12 kPa (140/90 mm Hg), zaś w wieku starszym ciśnienie >21,3/12,7 kPa (160/95 mm Hg) – decyduje wiek biologiczny, a nie metrykalny. Występowanie ciśnienia tętniczego o ww. wartościach jest wskazaniem do roz-poczęcia leczenia farmakologicznego. Chociaż u chorych tych istnieje możliwość stosowania leków hipotensyjnych wszystkich 4 głównych grup (leki moczopędne, sympatykolityczne, inhibitory kanałów wapniowych, inhibitory konwertazy angiotensyny I), należy unikać leków pogłębiających występujące w cukrzycy zaburzenia gospodarki węglowodanowej i lipidowej (leki moczopędne, leki (3-ad- renolityczne), purynowej (leki moczopędne) i układu autonomicznego (leki mo-czopędne, leki (3-adrenolityczne pozbawione własnej aktywności sympatykomime- tycznej) – leki te nasilają występującą u chorych na cukrzycę impotencję i skłonność do hipotensji ortostatycznej.
Lekami przeciwnadciśnieniowymi z wyboru u chorych na cukrzycę, wykazują-cych prawidłową czynność wydalniczą nerek, są inhibitory konwertazy angioten-syny I (ACE-I) oraz antagoniści wapnia. Wymienione leki pozbawione są niepożądanych działań metabolicznych (nie pogarszają gospodarki węglowodanowej, lipidowej i purynowej, natomiast poprawiają wrażliwość tkanek na insulinę), hamują progresję nefropatii cukrzycowej oraz zmniejszają przerost mięśnia sercowego oraz mięśni gładkich naczyń. U chorych z rozpoczynającą się niewydolnością nerek stosowanie ACE-I musi być intensywnie monitorowane ze względu na możliwość wystąpienia hiperkaliemii. U chorych na cukrzycę stwierdza się bowiem dużą częstość hipoaldosteronizmu hiporeninowego. Nie należy więc kojarzyć ACE-I z lekami przeciwkaliuretycznymi (spironolaktony, triamteren, amiloryd) ani też lekami P-adrenolitycznymi (te ostatnie upośledzają napływ K+do komórek).
