Leki P-adrenolityczne
Leki P-adrenolityczne. Z badań P. Helda (Am. J. Cardiol., 1993), opartych na metaanalizie 44 randomizowanych prób na temat blokady P-adrenolitycznej w ostrym zawale serca, wynika współczesne stanowisko w tej sprawie. Na podstawie tych badań, a także raportu TIMI II przyjęto międzynarodowy konsensus, według którego leki P-adrenolityczne (bez wewnętrznego działania sympatykomimetycznego) stanowią skuteczny lek w długoplanowym postępowaniu pozawałowym blokada P-adrenolityczna może być korzystna zarówno w fazie ostrej, jak i w długotrwałej terapii po zawale.
Ze wspomnianych wyżej badań wynika, że chorzy po zawale serca z zaburze-niem czynności komory lewej umierają 2-5-krotnie częściej niż chorzy po zawale z wydolnym sercem. Przyczyną są nagłe zgony spowodowane groźnymi dla życia arytmiami. Około 90% chorych z pozawałową dysfunkcją komory lewej ma arytmie komorowe, a 30-40% ma napady nie utrwalonego częstoskurczu komo- rowego. W dwóch dużych badaniach – norweskim (Norwegian Timolol – 1981) i amerykańskim (BHAT – 1984) udowodniono znamienne zmniejszenie liczby nagłych zgonów (odpowiednio – 43% i 47%) po blokadzie ß-adrenolitycznej u chorych z pozawałową dysfunkcją komory lewej. P. Held przytoczone wyniki konkluduje następująco: „wszyscy chorzy z zawałem serca ze współistniejącą dysfunkcją komory lewej, którzy są w stanie tolerować p-blokadę, mogą mieć korzyści z niej płynące”.
