Najwybitniejsze przykłady architektury prowincjonalnej to katedra w Cajamarca i realizacje szkoły w Arequipie, o drobnej, reliefowej dekoracji z motywami kwiatowymi i zoomorficznymi. Za początek nowych tendencji i wpływów fr. uznaje się odbudowę Limy po trzęsieniu ziemi 1746, prowadzoną przez A.M. De Velasco i M. Amata (próba adaptacji rokoka). Francuski neoklasycyzm, zapoczątkowany w XVIII w., dominował w Peru przez cały XIX w., zwł. w budowlach monumentalnych (kościoły w Potosi i Guanajuato). Na pocz. XX w. rozwinął się styl neokolonialny, którego przedstawicielami byli R. Marquina, F. Harh-Terré i J. Alvarez Calderón. W XVI w. rzeźba w P. rozwijała się gł. w środowisku hiszp. zakonów; większość dzieł z tego okresu pozostała anonimowa (np. ołtarz dla katedry Trujillo), znane są jedynie nazwiska 2 wybitnych artystów: A. Gómeza, J.B. De Guevary. W XVII w. nasiliły się wpływy szkoły sewilskiej za pośrednictwem działalności M. Monta?ésa oraz warsztatów prowadzonych przez Hiszpanów przebywających w Limie (P. Noguera, M.A. De Mesa, L. Ortiz de Vargas) i w Cuzco (J. Toledano, M. De Torre, D. Martínez de Oviedo). Czołowymi rzeźbiarzami XVIII w. byli J. De Castilla (gł. ołtarz kościoła Jezusa i Marii w Limie) i B. Gavilán. Rozwijały się gł. rzeźba arch. i snycerstwo, pozostające pod wyraźnym wpływem sztuki indiańskiej (kościół w Pomata, katedra w Limie).