Rodzaje niedoczynności tarczycy i ich leczenie
Niedoczynność tarczycy może mieć charakter pierwotny, wtórny lub trzeciorzędowy. Zaczynając od końca, jest to schorzenie bardzo rzadkie pojawiające się zwykle jako powikłanie guza przysadki lub przerwania ciągłości szypuły przysadki. Niedoczynność wtórna jest niemal równie rzadka. Współwystępujące w zespołach niedoczynności przysadki w skutek niedoboru hormonu tyreotropowego. Przyczyn pierwotnych jest za to cała masa.
Całą grupę schorzeń określa się mianem choroby Hashimoto. Są to problemy o podłożu autoimmunologicznym. Niedoczynność pojawia się naturalnie po usunięciu części gruczołu z reakcją autoimmunologiczną lub po wycięciu go w całości. Leczenie izotopem jodu nadczynności tarczycy w 80% przypadków w długiej perspektywie czasowej wywoła jej niedoczynność. Zbliżony efekt chociaż znacznie szybszy daje leczenie z użyciem napromieniowania chłoniaków lub innych nowotworów zlokalizowanych w okolicach tarczycy. Problemy w długim okresie czasu wywołuje nadmierne przyjmowanie jodków. Hamują one działanie hormonów tarczycy, a następnie ograniczają także ich produkcję. Niemal w ten sam sposób zadziała jednak niedobór jodu w środowisku. Cześć rozpoznawanych przypadków ma charakter wrodzony i coraz większa grupa związana jest z przedawkowaniem leków przeciwtarczycowych.
Wszystkie przypadki niedoczynności tarczycy leczone są substytucyjnie. Lekiem tu stosowanym jest sól sodowa lewoskrętnej tyroksyny (znajdź leki na tarczycę w i-apteka.pl), którą podaje się w dawkach dopasowanych do potrzeb chorego.
Przyjmowana musi być ona na czczo na 30 minut przed posiłkiem, jeden raz w ciągu doby. W takim ujęciu najlepiej się wchłania. Celem farmakoterapii jest wyrównanie poziomów TSH i T4 do określonych dla zdrowego człowieka norm. Nie można od razu podawać pełnej dawki leku. Jest ona zwiększana w odstępach co 2-4 tygodni. Dochodzenie do jej optymalnego poziomu trwa do 3 miesięcy. Duże dawki od początku są szkodliwe dla serca, co i tak niestety ma miejsce nawet przy niższych dawkach, dlatego też leczenie jest przeważnie skojarzone z prowadzeniem ochrony serca, między innymi beta-blokerami.
Największym problemem w procesie leczenia farmakologicznego jest wchłanianie się leku. Cały czas trzeba kontrolować jego dawkę zestawieniu z poziomem hormonów we krwi. U osób młodych jest z tym zwykle mniej problemów i szybko osiąga się stabilność procedury.
