Leczeniem z wyboru nadciśnienia naczyniowo-nerkowego jest chirurgiczne lecze-nie niedokrwienia nerek. W przypadku niemożności przeprowadzenia takiego leczenia, zachodzi konieczność stosowania leków hipotensyjnych. Jak wiadomo, w patogenezie nadciśnienia naczyniowo-nerkowego istotnym ogniwem patogene- tycznym jest aktywacja układu renina-angiotensyna-aldosteron. Fakt ten jest przyczyną występowania u tych chorych objawów wtórnego hiperaldosteronizmu (hipokaliemia, zasadowica nieoddechowa). Dlatego stosowanie samych leków moczopędnych działających kaliuretycznie (leki tiazydowe, tiazydopochodne, diuretyki pętlowe) jest niewskazane, ponieważ mogą one pogłębić istniejące zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej i równowagi kwasowo-zasadowej. Lekami moczopędnymi z wyboru są: spironolakton, amiloryd i triamteren, hamujące wymianę jonów Na+ na K+ i H+ w kanalikach dalszych. W przypad-kach ciężkiego nadciśnienia diuretyki o działaniu przeciwkaliuretycznym można kojarzyć z lekami moczopędnymi z grupy pochodnych tiazydowych lub z furose- midem i kwasem etakrynowym. Wskazane jest w tych przypadkach również kojarzenie leku moczopędnego z inhibitorami enzymu konwertującego angioten- synę I z lekami sympatykolitycznymi (propranolol) lub lekami działającymi rozkurczowo na tętniczki. Należy pamiętać o możliwości wystąpienia ostrej niewydolności nerek u chorych leczonych inhibitorami konwertazy angiotensyny
I. Stosowanie tych leków jest bezwzględnie przeciwwskazane u chorych z obu-stronnym zwężeniem tętnic nerkowych.
