Najważniejsze przedsięwzięcia arch. na Litwie były podejmowane w 3. tercji XVII w., gł. przez rodziny Paców i Sapiehów, zatrudniające wybitnych wł. artystów; nawiązywały one do osiągnięć wł. (kościół Kamedułów w Pożajściu), a zwł. do rzym. twórczości G.L. Berniniego (kościół Trynitarzy na Antokolu w Wilnie). Nawiązania do architektury wł. można też odnaleźć w małopol. dziełach B. Fontany (kościół Św. Anny w Krakowie, kościół Klarysek w Starym Sączu), a także w poznańskiej realizacji B. Wąsowkiego (kościół Jezuitów). Działający w Warszawie i Wielkopolsce architekt i sztukator J.Sz. Bellotti rozwinął typ hali ścienno-filarowej (kościół Św. Krzyża w Warszawie). Znakomitą klasę artyst. prezentował również kościół Filipinów w Gostyniu, wzniesiony wg projektu wenecjanina B. Longheny przez J.J. Catenaciego. Na 2. i 3. dekadę XVIII w. przypadła działalność kilku wybitnych architektów stosujących formy późnego baroku wł.: K. Bażanki, działającego gł. w Małopolsce (kościoły: Norbertanek w Imbramowicach i Misjonarzy w Krakowie), oraz P. Ferrariego, pracującego gł. w Wielkopolsce (kaplica prymasa Potockiego przy katedrze gnieźnieńskiej, nawa kościoła w Lądzie); rzym. proweniencję ma również architektura K. Baya (klasztor Misjonarzy w Siemiatyczach), twórcy kościołów o plast. kolumnowych fasadach (Wizytek i Św. Marcina w Warszawie, Pijarów w Łowiczu) oraz ołtarzy i nagrobków (prymasa Radziejowskiego w warsz. kościele Św. Krzyża) o skomplikowanej, wieloplanowej strukturze architektonicznej.
