Rozwiązania tego rodzaju zostały zaadaptowane szeroko w architekturze cerkiewnej W. Księstwa Litew., zwł. w katedrach (Połock) i świątyniach bazyliańskich (Berezwecz, Brześć). Na terenie zach. Małopolski i Wielkopolski ważną rolę odgrywali architekci śląscy, m.in. K.M. Franz, twórca kościołów o centralizującej kompozycji wnętrz. Od 2. poł. XVII w. barokizacji ulegała też architektura kościołów drewnianych, naśladujących układy świątyń murowanych (Mnichów, Tomaszów Lubelski, Szalowa), a w mniejszym stopniu także architektura cerkwi, które zachowały z reguły tradycyjny układ trójdzielny, z 3 wyniosłymi kopułami wieńczącymi bryłę. Wyjątkowe w skali eur. zjawisko stanowiły drewniane synagogi o wyszukanej konstrukcji arch. (Pilica, Grodno ? wszystkie zniszczone przez Niemców podczas II wojny świat.). We wnętrzach kościołów dużą rolę odgrywało malarstwo sklepienne, realizowane wg zasad wł. kwadratury (gł. na podstawie wzorników Pozza) i panoramy. Początkowo tworzyli je gł. artyści wł. (G.C. Pedretti, J. Rossi), później zaś artyści pochodzący z Moraw (F. Eckstein, J. Meyer) i Śląska (J.W. Neunherz) oraz artyści miejscowi (B. Mazurkiewicz, A. Swach), pozostający pod wpływem sztuki czes. i austr. (S. Stroiński, A. Radwański, W. Żebrowski).